Vlucht Kuala Lumpur – Christchurch (via Auckland)

15 jan 2011. Dik op tijd op vliegveld. Aardige baliemedewerker verstrekt ons onze instapkaart (gate C35) en labelt onze koffers naar Auckland. Hij waarschuwt ons de koffers in Auckland op te halen en opnieuw aan te leveren voor de vlucht naar Christchurch. Hij wijst ons de weg naar de volgende balie waar onze koffers op de band zullen worden gezet. Omdat wij in CC slechts 2 uur en 10 minuten de tijd hebben om de koffers op te halen, opnieuw aan te leveren en het volgende vliegtuig te halen, vragen wij de medewerker of dit niet sneller kan. Na telefonisch beraad scheurt hij de labels van de koffers en voorziet ze van nieuwe rechtstreeks naar CC. Een half uur voor aanvang van de vlucht staan wij, als eersten, bij gate C35. Zal lekker rustig zijn in het vliegtuig, dachten wij eerst. Werd (Monica niet) langzamerhand ongerust en ging op zoek naar een display voor de juiste gate. Was gewijzigd naar H10. Kwamen net de captain en zijn co-piloot aanlopen. Na enig getelefoneer vertelden zij ons dat wij weer helemaal terug moesten lopen naar de bus en daarna weer een heel eind lopen naar gate H10. Onderweg vertelt de captain dat hij een Nederlandse vriend heeft gehad, die hij voor het laatst had gezien in 1972. Arnoldussen. Of ik hem ken. Vertel hem dat ik een Maleier ken. Heet geen BOB. Captain kent hem niet. Uiteindelijk 35 minuten vertraging door gegoochel met gates. Nog 1 uur en 35 minuten over. Gelukkig geregeld dat de koffer rechtstreeks gaan. Bij aankomst in Auckland bleek AKL – CC een binnenlandse vlucht, zodat wij alsnog onze koffers moesten ophalen om door de douane te komen. Koffers kwamen bijna als laatste van de band, daarna snel naar de immigratiedienst. Daar bleek waarom mijn koffer zo zwaar was. Hij zat vol met snoep, wat gecontroleerd moest worden (had dus ten onrechte vermeld dat ik zelf mijn koffer had ingepakt). Ook de hikes moesten worden gecontroleerd. Gelukkig geen poep aan mijn schoenen. In verband met de tijd mochten wij rechtstreeks naar de ‘domestic terminal’ om zelf de koffer te labelen en op de band te zetten. Echter wel eerst een kwartier met volledige bepakking in de brandende zon het halve vliegveld rondrennen (sneller dan de bus). Als (bijna) laatsten stapten wij in en zagen nog net onze koffers door het vliegtuig worden opgezogen. Voorlopig weer een uurtje rust.