Saigon, Hoi An en Hué
Blijf op de hoogte en volg Pim en Monica
07 April 2014 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Onze vakantie begint in Saigon. Een drukke bedrijvige stad met 10.000.000 inwoners. De grond is hier erg duur, de huizen zijn daardoor erg smal en hoog. De benedenverdieping inclusief de stoep wordt gebruikt voor de familiebedrijfjes. De voorkant is vaak heel fraai en kleurig en de zijkanten grauw en grijs. Op de hoogste etage is een groot terras .
Vanuit Saigon maken we een uitstapje naar de Mekong delta. We rijden via een tolweg, waar de vreemde regel bestaat dat je links 80 en rechts 100 mag rijden. Het gevolg is, dat de hele rechterbaan leeg is en iedereen in de linkerbaan 100 wil, maar 85 rijdt en iedereen weigert uit te wijken naar de rechterbaan. We stappen op de boot en varen over de Mekong, waarlangs veel mensen wonen, die allemaal leven van de rivier.
’s Avonds terug in Saigon eten we op een dakterras, 6 trappen omhoog. Een heerlijk koel windje en met uitzicht naar beneden op de drukke stad. Na het eten gaat Monica lekker slapen en Pim wil nog even de stad in, een biertje drinken. Als hij terugloopt naar het hotel merkt hij dat zijn telefoon weg is. Hij gaat terug naar het café om te informeren of zijn telefoon daar gevonden is. Uiteraard niet (gewoon gejat) en terug naar het hotel wordt hij (ongemerkt) beroofd van zijn etuitje met daarin een pinpas , 2 creditcards en 6 miljoen dong (kortstondig miljonair). Bijzonderheden zullen we niet uitgebreid op internet vermelden. Door laksheid na een vermoeiende reis was hij nog vergeten zijn smartphone te vervangen door zijn simpele telefoontje en zijn creditcards in de safe in de hotelkamer te bewaren.
De volgende dag gaan we met de gids naar het politiebureau. De politie gaat meteen op onderzoek uit en neemt ons mee op zoek naar de plek waar het gebeurd is. Dat blijkt buiten hun regio te zijn en we moeten naar een ander bureau om de diefstal aan te geven. Dit politiebureau staat beneden vol met brommertjes, in het kantoortje daarachter staan er ook nog 4 en in het achterste kantoortje kan Pim zijn verhaal vertellen. Dit kantoor ziet er uit zoals het er bij ons 150 jaar geleden uitzag. Oude metalen kasten vol met dossiers, beveiligd met kleine hangslotjes.
Na een bezoek aan een Chinese markt voor de groothandel worden we afgezet op het vliegveld. We vliegen naar Hoi An, een oud havenstadje waar van oudsher veel Chinezen en Japanners wonen. Aan de rivier is het een gezellige drukte met veel terrasjes. De noodle soep, inclusief de in ongekookte en waarschijnlijk met Viesnamees water ‘gewassen’ pepers en korianderblaadjes, die Pim ’s middags gegeten had beginnnen hem langzaam op te breken.
’s Nachts wordt Pim echt ziek. Gelukkig is hij goed voorbereid en brengen de meegebrachte (in Cambodja gewoon te verkrijgen) medicijnen hem de volgende dag weer langzaam op de been. De geplande stadswandeling begint een uurtje later. Onze gids begint te vertellen over haar gezonde manier van leven en voor we het weten zitten we in de lounge van het hotel te luisteren naar onze gids in lotushouding (alleen de gids). Ze vertelt over ademhaling en allerlei vreemde bewegingen die haar zo gezond houden (ze is pas veertig en te dik). Pim begint al langzaam zijn geduld te verliezen. De gids wordt steeds enthousiaster en als ze vertelt dat haar vader hierdoor zijn medicijnen heeft kunnen laten staan is Pim het zat. Hij kapt het verhaal af en we beginnen eindelijk met onze stadswandeling.
Onze gids houdt erg van vertellen, maar nadat de wandeling al bijna 2 uur duurt in plaats van 1 uur is Monica blij dat ze met het excuus dat Pim zich niet zo lekker voelt de excursie kan beëindigen.
De volgende dag gaan we naar Hué, de oude keizerstad. We bezoeken de citadel, ook hierover krijgen we dankzij onze gids veel te horen. Zij zet ons af bij de trein en weigert een fooi. Ze vindt dat wij al genoeg kwijt zijn dankzij de beroving door haar landgenoten, voelt zich mede schuldig, en geeft ons onze fooi terug. Op naar Hanoi.
Vanuit Saigon maken we een uitstapje naar de Mekong delta. We rijden via een tolweg, waar de vreemde regel bestaat dat je links 80 en rechts 100 mag rijden. Het gevolg is, dat de hele rechterbaan leeg is en iedereen in de linkerbaan 100 wil, maar 85 rijdt en iedereen weigert uit te wijken naar de rechterbaan. We stappen op de boot en varen over de Mekong, waarlangs veel mensen wonen, die allemaal leven van de rivier.
’s Avonds terug in Saigon eten we op een dakterras, 6 trappen omhoog. Een heerlijk koel windje en met uitzicht naar beneden op de drukke stad. Na het eten gaat Monica lekker slapen en Pim wil nog even de stad in, een biertje drinken. Als hij terugloopt naar het hotel merkt hij dat zijn telefoon weg is. Hij gaat terug naar het café om te informeren of zijn telefoon daar gevonden is. Uiteraard niet (gewoon gejat) en terug naar het hotel wordt hij (ongemerkt) beroofd van zijn etuitje met daarin een pinpas , 2 creditcards en 6 miljoen dong (kortstondig miljonair). Bijzonderheden zullen we niet uitgebreid op internet vermelden. Door laksheid na een vermoeiende reis was hij nog vergeten zijn smartphone te vervangen door zijn simpele telefoontje en zijn creditcards in de safe in de hotelkamer te bewaren.
De volgende dag gaan we met de gids naar het politiebureau. De politie gaat meteen op onderzoek uit en neemt ons mee op zoek naar de plek waar het gebeurd is. Dat blijkt buiten hun regio te zijn en we moeten naar een ander bureau om de diefstal aan te geven. Dit politiebureau staat beneden vol met brommertjes, in het kantoortje daarachter staan er ook nog 4 en in het achterste kantoortje kan Pim zijn verhaal vertellen. Dit kantoor ziet er uit zoals het er bij ons 150 jaar geleden uitzag. Oude metalen kasten vol met dossiers, beveiligd met kleine hangslotjes.
Na een bezoek aan een Chinese markt voor de groothandel worden we afgezet op het vliegveld. We vliegen naar Hoi An, een oud havenstadje waar van oudsher veel Chinezen en Japanners wonen. Aan de rivier is het een gezellige drukte met veel terrasjes. De noodle soep, inclusief de in ongekookte en waarschijnlijk met Viesnamees water ‘gewassen’ pepers en korianderblaadjes, die Pim ’s middags gegeten had beginnnen hem langzaam op te breken.
’s Nachts wordt Pim echt ziek. Gelukkig is hij goed voorbereid en brengen de meegebrachte (in Cambodja gewoon te verkrijgen) medicijnen hem de volgende dag weer langzaam op de been. De geplande stadswandeling begint een uurtje later. Onze gids begint te vertellen over haar gezonde manier van leven en voor we het weten zitten we in de lounge van het hotel te luisteren naar onze gids in lotushouding (alleen de gids). Ze vertelt over ademhaling en allerlei vreemde bewegingen die haar zo gezond houden (ze is pas veertig en te dik). Pim begint al langzaam zijn geduld te verliezen. De gids wordt steeds enthousiaster en als ze vertelt dat haar vader hierdoor zijn medicijnen heeft kunnen laten staan is Pim het zat. Hij kapt het verhaal af en we beginnen eindelijk met onze stadswandeling.
Onze gids houdt erg van vertellen, maar nadat de wandeling al bijna 2 uur duurt in plaats van 1 uur is Monica blij dat ze met het excuus dat Pim zich niet zo lekker voelt de excursie kan beëindigen.
De volgende dag gaan we naar Hué, de oude keizerstad. We bezoeken de citadel, ook hierover krijgen we dankzij onze gids veel te horen. Zij zet ons af bij de trein en weigert een fooi. Ze vindt dat wij al genoeg kwijt zijn dankzij de beroving door haar landgenoten, voelt zich mede schuldig, en geeft ons onze fooi terug. Op naar Hanoi.
-
07 April 2014 - 05:09
Marianne:
Hallo Pim en Monica,
Toen ik zei dat ik naar jullie reisverslag zou uitkijken had ik niet bedacht dat in het begin al zo'n siepert krijgt door beroofd te worden. Baaaaaallllllleeen. Jullie kennende laten jullie hierdoor niet uit het veld slaan. Jullie verhaal met alle wetenswaardigheden en de bijbehorende foto's daar geniet ik weer van. Pim goed dat je die medicijnen bij je hebt, maar nog beter om ze niet te hoeven gebruiken dus toch maar oppassen met wat je eet en drinkt. Bier is een goede want dat dronken ze in de middeleeuwen ook al i.p.v. water.
Groetjes
Marianne
-
07 April 2014 - 11:24
Tineke:
Dank voor het uitgebreide verslag met de mooie foto's. Fijn om zo weer mee te kunnen leven.
We hadden al gehoord van de beroving, wat een vervelend begin van de reis.
Ik moest wel lachen om het bevlogen gezondheidsverhaal van de gids. Ik zag jullie (vooral Pim) voor me, steeds ongeduldiger luisterend...... Volgende keer moeten jullie echt de Lotushouding ook eens proberen!
We kijken uit naar jullie volgende verslag.
Groet,
Ben en Tineke
-
07 April 2014 - 11:53
Anne Keverkamp:
Het is wel een originele manier om het land te leren kennen. Op deze manier beleef je nog eens wat en kom je nog eens ergens!Jullie zijn nu in ieder geval op je hoede. Geniet van jullie vakantie en fijn dat wij, via de foto's mee mogen genieten.
Anne
. -
07 April 2014 - 20:58
Margo :
Hoi Pim en Moon,
Zo, wat een verhaal!!!, maar gelukkig hebben jullie de draad weer opgepakt.
Leuke foto's en gezellige uitstapjes. Heerlijk om te lezen.
Ben benieuwd wat jullie in Hanoi gaan beleven. Nogmaals veel plezier.
Groetjes
Piet en Margo -
08 April 2014 - 13:57
Gerda En Rens:
Leuke verhaal, echt wat voor Pim om zich laten te beroven. Tuurlijk voelde je niet lekker maar dat hoort toch bij jouw reizen. Mooie foto's we kijken nu al uit naar het volgende verslag.
Groetjes
Gerda en Rens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
